Kada mi je pripao zadatak da u povodu 90 godina obljetnice Sarajevske filharmonije dam pisani osvrt, odlučio sam da iznesem neka svoja sjećanja i zapažanja kroz 60 godina mog pamćenja.

Sarajevsku filharmoniju pamtim od davne 1952. godine, kada sam počeo učiti svirati violinu i svog prvog susreta sa Sarajevskom filharmonijom. Sjećam se, bila je kasna jesen, doveden na koncert, prvi susret sa salom Doma armije. Žamor u sali, tiho šaputanje, pultevi, note, reflektori. Izlaze muzičari, svaki sjeda na svoje mjesto. U početku mi se čini neorganizovano, a poslije vidim da su svi po nekom pravilu sjeli na svoja mjesta kao pčelice u košnici. Crna odijela, leptir mašne, bijele košulje, sve besprijekorno. Štimanje, a potom tišina. Slika je prelijepa. Ulazi dirigent, veliki aplauz i opet tišina. A zatim snažan zvuk orkestra razbija mirni i tihi prostor, kao da je kamen upao sa visine u mirno i tiho more, a potom lagano njegove talase odveo ka obali. Mnogo zvuka, sve mi je zbrkano u glavi, brzi pokreti ruku i prstiju violinista, čelista. Ne znam da li da gledam ili da slušam. U toj dječijoj mašti svašta se dešava, opija me, uzbuđuje, čini me sretnim. Kao vihor sam došao do kuće i samo razmišljao i postavljao sebi pitanje – da li ću i ja ikada biti dio te priče? Sve mi se činilo nestvarnim i nemogućim. Sve kao san. Ali u meni je taj san u podsvijesti postajao mogućim. Od tada sam skoro redovno bio posjetilac koncerata Sarajevske filharmonije. Ta čarolija koja postoji u mojim mislima još od ranog djetinjstva pratiče me cijeli život, naravno u raznim oblicima. Filharmonija je otvorila moju veliku ljubav prema muzici i činila me sretnim.

Kako je vrijeme prolazilo i moj odnos prema Sarajevskoj filharmoniji i muzici uopšte se mijenjao i gradio. Postaje kritičniji sa mojim školovanjem i novim spoznajama. Primjećujem kvalitet izvođenja, dobro i loše izvođenje i perfekcionizam kao najvažniji faktor u izvođačkom smislu. U to vrijeme Sarajevska filharmonija je bila tijelo Sarajevske opere i uglavnom sastavljena od opernog orkestra sa nekolicinom muzičara sa strane, ali uglavnom dobrim dijelom bivših vojnih muzičara, domaćih i stranih (Mađara, Čeha, Rumuna i drugih). U takvim uslovima teško je bilo očekivati neke visoke rezultate, ali i pored toga filharmonija je ostavila neizbrisiv trag u muzičkoj historiji grada Sarajeva i Bosne i Hercegovine.

Obzirom da smo u tom periodu politički bili vezani za Istočni blok, najčešći gosti Sarajevske filharmonije tada bili su gosti sa Istoka. Potreba za kadrovima iz godine u godinu je bila sve veća i veća. 1955. godine osniva se Muzička akademija i već u prvim godinama svog djelovanja daje veoma dobre rezultate i svojim mladim kadrovima nadopunjuje se orkestar Sarajevske filharmonije.

60-tih godina osniva se Simfonijski orkestar Radio Sarajeva koji je uglavnom bio sastavljen od najboljih studenata Muzičke akademije. Osnovni zadatak Radio orkestra bio je snimanje za arhiv kako simfonijske muzike, tako i muzike domaćeg stvaralaštva. Tako je sarajevska muzička scena postala bogatija za još jedan simfonijski orkestar koji se održao sve do rata. U periodu 60. – 90. godina, sarajevska muzička scena bila je veoma bogata, djelovala su tri orkestra, a Sarajevska filharmonija ostaje vjerna svom zadatku i isključivo ozvodi repertoar klasične evropske simfonijske muzike. Početkom ratnih dejstava 1992. godine dolazi do devastacije i muzičkog života uopšte. Veliki broj muzičara Sarajevske opere, koji su bili okosnica orkestra Sarajevske filharmonije, otišao je iz Sarajeva. Sarajevska filharmonija ipak uspjeva osnovati jezgro i registrirati se kao orkestar. U takvim uslovima izvodio je šarolike programe svih muzičkih žanrova, te tako uz pomoć muzičara iz inostranstva nastavio rad. Sarajevska filharmonija u tim uslovima opstaje kao jedini simfonijski orkestar u Bosni i Hercegovini.

Popularnost Sarajevske filharmonije raste i ona postaje lična karta muzičkog života grada. Dolazi veći broj mladih, dobro školovanih kadrova, tako da je danas Sarajevska filharmonija jedan od prestižnih orkestara u regionu. U posljednjim godinama, zahvaljujući mudrosti menadžmenta Sarajevske filharmonije, na čelu sa direktoricom Samrom Gulamović, izvode se isključivo programi evropske simfonijske muzike, što je praktično i osnovna djelatnost jedne filharmonije. Pored toga, obzirom na uslove, dužna je izvoditi opernu i baletnu muziku. Za svaku pohvalu je uspostavljanje perspektivne saradnje sa Muzičkom akademijom Sarajevo. Ono čime se Sarajevska filharmonija može ponositi kao historijskim događajem, a najvećim dijelom zaslugom menadžmenta, je donacija  muzičkih instrumenata od strane Vlade Japana. Taj prekrasni čin uticao je na kvalitet zvuka Sarajevske filharmonije koji ostavlja dubok trag na izvođačko djelovanje ovog orkestra. Treba istaći, što je opet za svaku pohvalu, da pri Sarajevskoj filharmoniji djeluju i ansambli kao što su Gudački kvartet, Kamerni orkestar, Duvački kvintet i Ansambl limenih duvača što daje posebnu dimenziju ovoj kući.

Nakon svega sa ponosom možemo reći da je Sarajevska filharmonija u svom dugogodišnjem postojanju ostvarila zavidne rezultate i predstavljala najznačajniji muzički ansambl u Sarajevu i Bosni i Hercegovini.

Magičari zvuka podarili su vijernoj publici veliku radost. Sarajevska filharmonija je umjetničko tijelo koje je najsnažnije obilježilo dugih 90 godina muzičkog života u Sarajevu. Od Sarajevske filharmonije traje jedno plemenito istrajavanje, čijim se radom ne podiže samo kvalitet življenja, već podstiče sjajno ozračje svjetlosti i nade.

Sarajevska filharmonija muzicirala je diljem svijeta prenoseći glas Sarajeva i Bosne i Hercegovine kao mjesta iskrenog promišljanja, multietničkog, multinacionalnog i kosmopolitskog načina življenja.

Davno sam pročitao jednu definiciju „Šta je muzika?“. Ona glasi: „Muzika je sreća!“. Ako je muzika sreća, onda je filharmonija sarajevska sreća.